Friday, September 25, 2009

ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ-ΑΡΓΥΡΗ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
ELEVEN WEDDINGS AND A SACRIFICE
ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ-ΑΡΓΥΡΗ


Μια νεαρή κοπέλα, σμιλεμένη από τη γαλλοτραφή Πολίτισσα μάνα της, μεγαλώνει ανυποψίαστη στη Νίσυρο της λάβας και της γύμνιας. Όμορφη, έξυπνη, με σπουδές στην ιταλοκρατούμενη Ρόδο, αφήνεται στον έρωτα ενός νεαρού συμπατριώτη της. Στο βάθος, μακριά, φαντάζει η απουσία του πατέρα στην Αμέρικα. Και η παρουσία της ανδρόγυνης μάνας. Ο έρωτας της Μαργαρίτας θα ανατραπεί την έσχατη στιγμή. Και η προδοσία θα σημαδέψει όχι μόνο την τύχη της, αλλά ένα ολάκερο νησί, προκαλώντας μια συγκλονιστική ανθρώπινη καραμπόλα. Και η Μαργαρίτα; Υποκύπτει τελικά στη νομοτέλεια πως "Η Ζωή είναι μεγαλύτερη απ' την Αγάπη"; Τα ήθη της εποχής και η ιστορία της Ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου συνιστούν το υπόβαθρο του μυθιστορήματος, το οποίο κυριεύει τις αισθήσεις με τη γνησιότητα των ανθρώπινων χαρακτήρων και την αφοσίωσή τους στις άκαμπτες παραδόσεις του νησιού της λάβας.

Βιντεοπαρουσίαση του μυθιστορήματος "Ψηλά Τακούνια Για Πάντα", της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αντώνης Σαμαράκης



Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με μεγάλη κοινωνική δράση υπήρξε από τους δημοφιλέστερους Έλληνες τόσο ως συγγραφέας όσο και ως ενεργός πολίτης.

Έχει υποστηρίξει όλες τις ενημερωτικές και ανθρωπιστικές εκστρατείες της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF και έχει δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις στα ΜΜΕ για τη UNICEF και την προσφορά της προς τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Τα πρωτότυπα σύντομα διηγήματά του κόσμησαν και εξακολουθούν να κοσμούν τα εξώφυλλα των τετραδίων της UNICEF που πωλούνται στην Ελλάδα.

Για 20 χρόνια προσέφερε ανεκτίμητη βοήθεια στην UNICEF. Το 1984 ήταν επικεφαλής της ελληνικής εκστρατείας ενάντια στο λιμό στην Αιθιοπία όπου ταξίδεψε δυο φορές και έγραψε τα κείμενα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη "Αιθιοπία: Οδοιπορικό Θανάτου και Οδοιπορικό Ζωής" που «γύρισε» για τη UNICEF η ΕΡΤ.


Με την ακούραστη προσφορά του βοήθησε να αναγνωρισθεί η UNICEF στη συνείδηση του κόσμου ως ένας αποτελεσματικός και αξιόπιστος οργανισμός που αγωνίζεται σκληρά για τα παιδιά.

Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 30 γλώσσες. «Το Λάθος», «Ζητείται Ελπίς», «Σήμα Κινδύνου», «Αρνούμαι», «Το Διαβατήριο», «Η Κόντρα», «Αυτοβιογραφία 1919 - », «Εν Ονόματι», είναι μερικά από τα πολυδιαβασμένα έργα του. Εξετάζουν ζητήματα όπως η ειρήνη, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλο του το έργο είναι εμπνευσμένο από την αγάπη του για τα παιδιά.

Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικά και ξένα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία. Κάποια έχουν γυριστεί σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες.

Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα.

Το 1989 ανακηρύχθηκε από τη UNICEF πρώτος Έλληνας Πρεσβευτής Καλής Θέλησης για τα παιδιά του κόσμου, τίτλο που τίμησε επάξια μέχρι το τέλος της ζωής του με την αφοσίωση και ανιδιοτελή προσφορά του.

Έχει βραβευθεί από πολλούς φορείς, κυβερνητικούς και μη, τόσο για το συγγραφικό έργο του όσο και για την κοινωνική του δράση.

Πέθανε τον Αύγουστο του 2003 σε ηλικία 84 ετών.

Ηλίας Βενέζης



Ηλίας Βενέζης (1904 - 1973). Ο Ηλίας Βενέζης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ηλία Μέλλου) γεννήθηκε στις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας, γιος του Μιχαήλ Δ. Μέλλου και της Βασιλικής Γιαννακού Μπιμπέλα. Είχε έξι αδέρφια. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο πατέρας του και μια αδερφή του αποκλείστηκαν στη Μικρά Ασία και η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγε στη Μυτιλήνη, όπου ο συγγραφέας γράφτηκε στο Γυμνάσιο. Το 1919 επέστρεψαν όλοι στο Αϊβαλί (είχε προηγηθεί η αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία), εκτός από την Άρτεμη, κόρη της οικογένειας, που πέθανε από επιδημία ισπανικής γρίππης στη Μυτιλήνη. Το 1922 ο Βενέζης, που μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο στη γενέτειρά του, αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους και υπηρέτησε στα τάγματα εργασίας στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας για δεκατέσσερις μήνες. Αφέθηκε ελεύθερος το 1923 και επέστρεψε στη Λέσβο για να βρει την οικογένειά του. Εκεί εργάστηκε αρχικά στο Πλωμάρι ως υπάλληλος της Διευθύνσεως Κτημάτων εξ Ανταλλαγής του Υπουργείου Γεωργίας και στη συνέχεια ως υπάλληλος στις τράπεζες Εθνική και Ελλάδος. Μετά από μετάθεσή του στο υποκατάστημα της Τράπεζας Ελλάδος στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα, όπου εργάστηκε ως το 1957. Το 1938 παντρεύτηκε την Σταυρίτσα Μολυβιάτη με καταγωγή από το Αϊβαλί, με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Άννα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής συνελήφθη από τα S.S. και κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Απελευθερώθηκε εικοσιτρείς μέρες αργότερα μετά από εκκλήσεις του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και άλλων προσωπικοτήτων της εποχής. Πέθανε στην Αθήνα μετά από πολύχρονη και επώδυνη ασθένεια. Γραμματέας και διευθύνων σύμβουλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου (1950-1952) και διοικητικός διευθυντής και πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του (1964-1967), ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα (1950), συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1954-1966), πρόεδρος του κινηματογραφικού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1963-1966) και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (1966-1970), ο Ηλίας Βενέζης εκλέχτηκε επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1957), θέση από την οποία ανέπτυξε έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1921 με δημοσιεύσεις διηγημάτων στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης Ο Λόγος. Το 1927 βραβεύτηκε από το περιοδικό Νέα Εστία για το διήγημά του Ο θάνατος και αργότερα δημοσίευσε σε συνέχειες την πρώτη μορφή του εμπνευσμένου από την εμπειρία του στα τάγματα της Ανατολής έργου του Το νούμερο 31328, που εκδόθηκε το 1931. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Γαλήνη, Αιολική γη, Έξοδος και Ωκεανός, που κινούνται όλα, όπως και το πρώτο του στα πλαίσια του ντοκουμέντου, με σαφείς επιδράσεις από την ανθρωπιστική ιδεολογία του συγγραφέα. Ολοκλήρωσε επίσης διηγήματα, ιστορικές μελέτες, οδοιπορικά και το θεατρικό έργο Μπλοκ C, που πρωτοπαραστάθηκε το 1945 από το θίασο του Πέλου Κατσέλη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Το 1949 μετά από πρόσκληση του State Department περιόδευσε στις Η.Π.Α., όπου πραγματοποίησε διαλέξεις και συνεντεύξεις. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1940 για τη Γαλήνη). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ηλία Βενέζη βλ. Αθανασόπουλος Βαγγέλης, «Χρονολόγιο Ηλία Βενέζη (1904-1973)», Διαβάζω 337, 8/6/1994, σ.38-44, Αργυρίου Αλεξ., «Βενέζης Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984, Γιαλουράκης Μανώλης, «Βενέζης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 3. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Στεργιόπουλος Κώστας, «Ηλίας Βενέζης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Β΄, σ.334-376. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Εργογραφία

* Αιγαίο, "Εστία"
* Αιολική Γη, "Εστία"
* Αμερικανική Γη, "Εστία"
* Άνεμοι, "Εστία"
* Αργοναύτες, "Εστία"
* Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, "Εστία"
* Αρχιπέλαγος, "Εστία"
* Γαλήνη, "Εστία"
* Έξοδος, "Εστία"
* Εφταλου, "Εστία"
* Μικρασία Χαίρε, "Εστία"
* Μπλοκ C, "Εστία"
* Οι νικημένοι, "Εστία"
* Περιηγήσεις, "Εστία"
* Στις ελληνικές θάλασσες, "Εστία"
* Το νούμερο 31328, "Εστία"
* Φθινόπωρο στην Ιταλία, "Εστία"
* Ωκεανός, "Εστία"
* Ώρα Πολέμου, "Εστία"

Κώστας Βάρναλης


Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας το 1883 και από μικρός έδειξε την κλίση του στα γράμματα. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε στη μέση εκπαίδευση. Μια υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι τον έφερε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και ενώ είναι σχεδόν βέβαιη η ακαδημαϊκή καριέρα απολύεται από το δημόσιο κατά τη διάρκεια κάποιας από τις ηλίθιες δικτατορίες που ταλάνισαν αυτό το τόπο.

Από εκεί και πέρα αρχίζει να εργάζεται σαν δημοσιογράφος για να ζήσει. Βαθύς μελετητής όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων αλλά και της αρχαίας ελληνικής σκέψης και γλώσσας.Δυνατός φιλόλογος εκτός από σημαντικός ποιητής και στοχαστής. Τα ποιήματα του, τα κείμενα του, όπου κι αν δημοσιεύονται δημιουργούν αίσθηση. Το "Φως που καίει" - που εκδίδεται με τη μικρασιατική καταστροφή - φέρνει καινούργιο φως στην ελληνική ποίηση και είναι πιστεύω το αποκορύφωμα της ποιητικής του δημιουργίας μαζί με τους "σκλάβους πολιορκημένους". Ό λόγος του, η στάση ζωής του, επηρεάζουν τους νέους και είναι ο αγαπημένος "δάσκαλος" και ο "οδηγητής" για μια ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών. Η τέχνη του είναι στρατευμένη δεν θέλει να χαϊδέψει τα αυτιά, θέλει να ταράξει. Είναι στρατευμένη δίπλα στους ταπεινούς και τους κατατρεγμένους. Είναι στρατευμένη στην ελευθερία , στη δικαιοσύνη ,στην ειρήνη.

Ο φιλοσοφικός του στοχασμός είναι λεπτός και ο λυρισμός του και η αισθητική του καλοδουλεμένα αλλά όταν χρειάζεται είναι σαρκαστικός. Ο καταγγελτικός του λόγος είναι σφυρί, λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Διονυσιακός, χειμαρρώδης αλλά και μεγάλος τεχνίτης του στίχου. Αυτό με κάνει να προτιμώ τα πεζά του από τα ποιήματα του. Στα ποιήματα του μου φαίνεται ότι διακρίνω αυτόν τον τεχνίτη που προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια και δεν αφήνει τίποτε στη τύχη. Ενώ στα πεζά του με συγκλονίζει ο λόγος του ειδικά όταν "ξαναγράφει" την ιστορία. Το "ημερολόγιο της Πηνελόπης", "η αληθινή απολογία του Σωκράτη", "ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική", "οι δικτάτορες". Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικές και τις μεταφράσεις που έχει κάνει στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού.


Τα έργα του
Κηρήθρες (1905)
Ο Προσκυνητής (1919)
Το Φως που καίει (1922)
Ο λαός των μουνούχων (1923)
Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927)
Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
Αληθινοί άνθρωποι (1938)
Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
Πεζός λόγος (1957)
Σολωμικά (1957)
Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
Άνθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
Οι δικτάτορες (1965)
Ποιητικά (1956)
Ελεύθερος κόσμος (1965)
Άτταλος ο Τρίτος (θεατρικό) (1972)
Οργή λαού (1975)
Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Καζαντζάκης Νίκος



Ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκη γεννήθηκε το 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και τη Νάξο, οπού η οικογένεια του εγκαταστάθηκε το 1897. Το 1901 τελείωσε το γυμνάσιο με χίλιες στερήσεις λόγω της φτώχειας του. Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου γνώρισε την Γαλάτεια Αλεξίου, με την οποία συνδέθηκε και το 1911 παντρεύτηκε. Το 1924 χώρισαν και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Ελένη Σαμίου. Παιδιά δεν απόκτησε.

Μετά την αποφοίτηση του από το γυμνάσιο ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου, από όπου πήρε το δίπλωμα του το 1906. Η οικονομική του κατάσταση ήταν τέτοια που τον υποχρέωσε να εργάζεται και να μελετά παράλληλα. Παρ’ όλες όμως αυτές τις δυσκολίες κατάφερε να αποκτήσει μια αξιόλογη μόρφωση. Μετά τις νομικές του σπουδές πήγε στο Παρίσι, οπού για τρία χρόνια (1907-1909) παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας. Εκεί είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τις φιλοσοφικές ιδέες του Μπερξόν και του Νίτσε.

Ο Νίκος Καζαντζάκης σε νεαρή ηλικίαΟ Καζαντζάκης ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος, που του άρεσαν τα ταξίδια και έτσι επισκέφτηκε πολλά μέρη της Ευρώπης και της Ασίας. Το 1919 πήγε στην Ελβετία και τη Ρωσία, αργότερα στη Βιέννη, το Βερολίνο, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Αγγλία τη Γερμανία κ.α. Πολλές από τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες τις κατέγραψε αργότερα σε βιβλία. Καρπός των ταξιδιών του ήταν τα έργα του "Αγγλία" (1941), "Ρουσία" (1956), "Ιαπωνία - Κίνα" (1956), "Ισπανία" (1957), "Ιταλία" (1965). Το 1948 πήγε στην πόλη Αντίμπ της Γαλλίας οπού εκεί αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά με τη λογοτεχνία και την περίοδο εκείνη έγραψε τα πιο σπουδαία έργα του.

Ο Νίκος Καζαντζάκης εμφανίσθηκε στα γράμματα το 1906 με το μυθιστόρημα "Όφις και Κρίνος", ένα βιβλίο ηδονής και θανάτου όπως το χαρακτήρισαν τότε οι λογοτεχνικοί κύκλοι. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το δοκίμιο "Η αρρώστια του αιώνος", καθώς και μερικά ποιήματα με το ψευδώνυμο "Κάρμα Νιρβάμη". Το 1910 ήταν πια ώριμος λογοτεχνικά και γράφει το έμμετρο δράμα "Πρωτομάστορας".
Με το έργο αυτό ο Νίκος Καζαντζάκης άρχισε ουσιαστικά τη λογοτεχνική του πορεία . Τότε χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο "Πέτρος Ψηλορείτης". Ξεπερνούν τα δέκα τα μυθιστορήματα του Καζαντζάκη και απ’ άυτά τα σπουδαιότερα είναι τα "Οι αδερφοφάδες" (1964), "Τόντα Ράμπα" (1956), "Ο φτωχούλης του Θεού" (1956), "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" (1946), "Ο καπετάν Μιχάλης" (1953) "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (1954), "Αναφορά στον Γκρέκο" (1961) που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του.

Ως ποιητής έδωσε δύο μεγάλα έργα : την "Οδύσσεια" (1938), για το οποίο διέθεσε 13 χρόνια δουλειάς και αποτελείται από 33.333 στοίχους, και τις "Τερτσίνες" (1960).
Όμως το έργο του Νίκου Καζαντζάκη δεν περιορίζεται μόνο σε λογοτεχνικά βιβλία και μυθιστορήματα αλλά και σε θεατρικά , σχολικά , και φιλοσοφικά βιβλία. Το 1957 ο Νίκος Καζαντζάκης ετοιμάστηκε να επισκεφτεί την Κίνα, μετά από πρόσκληση της κινεζικής κυβέρνησης. Δεν πρόλαβε όμως Ο τάφος του Νίκου Καζανζτάκηγιατί αρρώστησε βαριά και τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου πέθανε σε κάποια κλινική της Γερμανίας.

Η σωρός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στο βενετσιάνικο κάστρο (στο ύψωμα με ονομασία "Τάπια Μαρτινέγκο") του Ηρακλείου, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος. Κηδεύτηκε με όλες τις τιμές που του έπρεπαν και πάνω στο τάφο του γράφτηκε η φράση "Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος".

Leonardo da Vinci’s “Codex Leicester”

$30.8 million – Leonardo da Vinci’s “Codex Leicester”
Ο Codex αποτελεί μια συλλογή των επιστημονικών χειρογράφων και σχεδίων του Leonardo da Vinci και θεωρείται το πιο διάσημο από όλα τα έργα του διάσημου εφευρέτη. Αυτός ο τόσο σημαντικός επιστημονικός και πολιτιστικός θησαυρός ανήκε σε έναν εύπορο συλλέκτη με το όνομα Armand Hammer ( γι' αυτό και ο κώδικας είναι γνωστός και ως Codex Hammer ). Ωστόσο, το 1994, ο ιδρυτής της Microsoft Bill Gates, τον αγόρασε καταβάλλοντας αυτό το μυθικό ποσό όταν βγήκε σε δημοπρασία, κάνοντας το το πιο ακριβοπληρωμένο βιβλίο/συλλογή στην ιστορία. Στην συνέχεια τον ονόμασε Codex Leicester (πιθανώς προς τιμή του Thomas Coke, του τελευταίου κόμη του Leicester, ο οποίος αγόρασε τον κώδικα το 1717)

$20.1 million/$11.6 million – Gospels of Henry the Lion

$20.1 million/$11.6 million – Gospels of Henry the Lion
Αν και οι πηγές φαίνονται να ποικίλλουν όσο αναφορά την τιμή, ανήκει στα δυο ακριβότερα βιβλία που πωλήθηκαν ποτέ. Αυτό το έργο τέχνης, ανατέθηκε από τον Henry the Lion, δούκα της Σαξονίας, περίπου το 1188 στους μοναχούς του Benedictine Helmarshausen Abbey του καθεδρικού ναού του Brunswick. Το Ευαγγελικό βιβλίο περιέχει 266 χειρόγραφες σελίδες, με 50 από αυτές πλήρως εικονογραφημένες με φύλλα χρυσού και χρώματα. Το βιβλίο βγήκε σε δημοπρασία το 1983 και διάφοροι ιδιώτες και χορηγοί συγκέντρωσαν τα χρήματα για να κρατήσουν αυτόν τον θησαυρό στη Γερμανία.

John James Audubon’s “Birds of America”

$8.8 million – John James Audubon’s “Birds of America”
Μια συλλογή που περιέχει τις επιστημονικές περιγραφές των ενδημικών πουλιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τα έργα ζωγραφικής και τα σχέδια που συνοδεύουν τις περιγραφές αυτές, αριστούργημα του φυσιοδίφη John James Audubon's. Ένα αντίγραφο πωλήθηκε σε δημοπρασία το 2000, αγγίζοντας το αστρονομικό ποσό των 8.8 εκατομμυρίων δολαρίων και δεδομένου ότι αυτό το βιβλίο έγινε χρησιμοποιώντας εγχάρακτες πλάκες, πρόκειται από τεχνικής απόψεως για ένα τυπωμένο βιβλίο, διατηρώντας έτσι το ρεκόρ για το πιο ακριβοπληρωμένο τυπωμένο βιβλίο. (Τα πρώτα δυο σε αυτήν την λίστα είναι γραμμένα με το χέρι).

William Shakespeare’s “Comedies, Histories & Tragedies” or “First Folio”

$5 million – William Shakespeare’s “Comedies, Histories & Tragedies” or “First Folio”
Συχνά αναφερόμενο ως "the First Folio", είναι μια περιεκτική συλλογή από 36 έργα του Shakespeare και είναι επίσης γνωστό ώς "η βίβλος των ηθοποιών" επειδή, όπως πολλοί πιστεύουν, αποτελεί την πιο ακριβή πηγή πληροφοριών για το πως πρέπει να ερμηνεύονται τα έργα, με βάση την ερμηνεία των βάρδων της εποχής. Ένα πλήρες αντίγραφο δημοπρατήθηκε το 2006 για χοντρικά 5 εκατομμύρια δολάρια, οστόσο στα μέσα του 2008 ένα αντίγραφο που κλάπηκε από το πανεπιστήμιο του Durham στην Αγγλία το 1998, ήρθε ξανά στο προσκήνιο όταν ο κλέφτης ζήτησε από την βιβλιοθήκη του Shakespeare στην Ουάσιγκτον να αξιολογήσει το έργο, με την εκτίμηση να ανέρχεται σε περίπου 21.4 εκατομμύρια δολάρια. Όμως επειδή δεν πουλήθηκε για ένα τόσο μεγάλο ποσό, δεν μπορεί να τοποθετηθεί υψηλότερα σε αυτή τη λίστα.

Henri Louis Duhamel du Monceau’s “Traité des arbres fruitiers” (“Treatise on Fruit Trees”)

$4.7 million – Henri Louis Duhamel du Monceau’s “Traité des arbres fruitiers” (“Treatise on Fruit Trees”)
Ένας τόμος, ο πέμπτος, που γράφτηκε τον 18ο αιώνα και αναφέρεται εξ' ολοκλήρου στα οπωροφόρα δέντρα και περιέχει μερικές μεγάλες φωτογραφίες φτιαγμένες από τον Pierre Antoine Poiteau και τον Pierre Jean François Turpin. Αυτό το βιβλίο, πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2006 από τον Pierre Bergé στις Βρυξέλλες στην εκπληκτική τιμή των 4,7 εκατομμυρίων δολαρίων. Και όλα αυτά τα χρήματα για να πάρετε μια απεικόνιση 16 διαφορετικών ειδών οπωροφόρων δέντρων που συνοδεύονται από λεπτομερές επιστημονικό κείμενο.

Ptolemy’s “Geographia” (aka “Cosmographia”)

$3.9 million – Ptolemy’s “Geographia” (aka “Cosmographia”)
Παγκοσμίως, είναι ο πρώτος τυπωμένος άτλαντα. Τυπώθηκε το 1477 από τον Ptolemy. Βγήκε σε δημοπρασία το 2006 αφότου πέθανε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, ένας Λόρδος ονόματι Wardington.

The 13th Amendment

$1.9 million – The 13th Amendment
1,9 εκατομμύρια δολάρια για ένα αντίγραφο της 13ης τροποποίησης του Αμερικανικού συντάγματος. Το έγγραφο, που δηλώνει ότι όλοι οι σκλάβοι θα είναι ελεύθεροι και το οποίο έφερε το "τέλος" της σκλαβιάς, υπογράφηκε και από τον Abraham Lincoln.

Thursday, September 24, 2009

Gerardus Mercator’s “Atlas”

$781,000 – Gerardus Mercator’s “Atlas”
Ένας χαρτογράφος από τη Γαλλία, ο Mercator ήταν υπεύθυνος για το πρώτο βιβλίο που αποκαλείται "άτλαντας". Ο άτλαντας του 1595 πουλήθηκε στη δημοπρασία Sotheby, για 781.000 δολάρια! Ο Mercator ήταν επίσης διάσημος για τη μέθοδο που εφηύρε της προβολής της σφαιρικότητας της γης σε έναν επίπεδο χάρτη, μια τεχνική που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.

Τα 20 Πιο Αστεία Βιβλία Που Γράφτηκαν Ποτέ

Βιβλία Αστεία απο Esquire


Τζόσουα Φέρις

«Φτάσαμε στο Τέλος»

Modern Times

Ως ένα σημείο πρόκειται για το «The Office» σε βιβλίο. Ιστορίες καθημερινής τρέλας στα γραφεία μιας διαφημιστικής εταιρείας που βρίσκεται σε κάθετη πτώση. Κόσμος απολύεται, υπάλληλοι τα φτιάχνουν, τα γνωστά που βλέπεις και στη δουλειά σου, αλλά πιο εξωφρενικά. Προς το τέλος κάνει μια δραματική στροφή, αλλά ως εκεί έχεις γελάσει αρκετά.

Ντέιβιντ Σεντάρις

«Εγκώ Μιλήσει Καλά Κάποια Μέρα»

Μελάνι

Οι ιστορίες του Ελληνοαμερικανού Ντέιβιντ Σεντάρις είναι ξεκαρδιστικές. Είναι αυτοβιογραφικά στιγμιότυπα από τα παιδικά του χρόνια σε μια καταπιεστική οικογένεια ενός Ελληνάρα μετανάστη και τη δύσκολη νεότητά του μέχρι σήμερα, που ζει με το σύντροφό του στη Γαλλία και το Λονδίνο. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται στο New Yorker και άλλα μεγάλα περιοδικά - στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις συλλογές του. Αυτή είναι η καλύτερη.

Τζόζεφ Χέλερ

«Catch - 22»

Εκάτη

Διάσημο αντιπολεμικό μυθιστόρημα για μια αεροπορική μοίρα βομβαρδιστικών σε ένα φανταστικό νησί της Μεσογείου κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παράνοια του πολέμου περιγράφεται με απερίγραπτα ξερό και αστείο τρόπο. Διαβάζεται καλύτερα στο πρωτότυπο.

Κριστίνε Νεστλίγκερ

«Έναν Άντρα για τη Μαμά»

Τεκμήριο

Είναι παιδικό/εφηβικό (εγώ ως παιδάκι το διάβασα), αλλά είναι από τα πιο ξεκαρδιστικά πράγματα που έχουν γραφτεί ποτέ για το διαζύγιο. Ένα κορίτσι προσπαθεί να κάνει τον μπαμπά του να ξαναερωτευτεί τη μαμά του και το αντίστροφο - αστεία επεισόδια ακολουθούν.

Γκράχαμ Γκρην

« Ο Άνθρωπός μας στην Αβάνα»

Πόλις

Είναι στον πυρήνα του ένα κατασκοπικό βιβλίο: Ένας Βρετανός πωλητής ηλεκτρικών σκουπών στην Αβάνα προσεγγίζεται από έναν πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, που του προτείνει δουλειά. Επειδή έχει μια κόρη στην εφηβεία την οποία θέλει να κακομαθαίνει, ο πωλητής δέχεται. Κι αρχίζει να πουλάει ψεύτικες «πληροφορίες» στις μυστικές υπηρεσίες. Όπως καταλαβαίνεις, ακολουθούν ξεκαρδιστικά επεισόδια.

Ρενέ Γκοσινί, Ζαν Ζακ Σανπέ

«Ο Μικρός Νικόλας»

Σύγχρονοι Ορίζοντες

Στρατιές Ελλήνων μεγάλωσαν διαβάζοντας Μικρό Νικόλα, πράγμα που μου προκαλεί έκπληξη, αναρωτιέμαι τι συνέβη στην πορεία και το ξερό, ιδιοφυές χιούμορ του Γκοσινί δεν πέρασε πιο βαθιά στην εγχώρια κουλτούρα, με οποιαδήποτε μορφή. Οι περιπέτειες του φασιαριόζου Γάλλου πιτσιρικά και της συμμορίας του εξακολουθούν να μεγαλώνουν νεαρούς Έλληνες, αλλά εγώ νοσταλγώ ακόμα τις αψεγάδιαστες μεταφράσεις της παλιάς έκδοσης του Τεκμηρίου. Μοναδικά και αξεπέραστα κείμενα.

Barney Stinson with Matt Kuhn

The Bro Code

Τη σειρά «How A Met Your Mother» μπορεί να την έχεις δει από εισαγόμενα DVD ή torrents και ασφαλώς το κύριο πράγμα που θα σου έμεινε είναι ο χαρακτήρας του Μπάρνεϊ, ο ψιλογλοιώδης τύπος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Αυτή είναι η Βίβλος του: Ο κώδικας του φίλου-αδερφού, με συμβουλές για το πώς πρέπει να φέρεσαι με τον κολλητό σε συνάρτηση με τις γκόμενες και τον κόσμο. Εγγυημένο γέλιο.

Λύο Καλοβυρνάς

«Πλαθολόγιο Λέξεων»

Introbooks

Ένα ωραιότατο λεξικό που περιλαμβάνει λέξεις που πιθανότατα δεν έχεις ξανακούσει, όπως ταξιδύτης, υδροτηλέφωνο και πετόχυνος. Δεν τις έχεις ξανακούσει επειδή δεν υπάρχουν. Τις έχει επινοήσει ο συγγραφέας και στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εξαιρετικά εύστοχες.

Τέρι Πράτσετ

«Το Χρώμα της Μαγείας»

Παρά Πέντε

Αν σου αρέσουν οι fantasy κόσμοι αλλά ταυτόχρονα σου φαίνονται υπερβολικά πομπώδεις, έλα στο σύμπαν του Σερ Τέρι Πράτσετ, όπου όλα είναι πιο αστεία και ελαφρά, αν και όχι λιγότερο περιπετειώδη. Το πρώτο βιβλίο της σειράς Discworld κυκλοφόρησε σε μια ελληνική έκδοση από το Παρά Πέντε, αλλά καλύτερα θα είναι να το διαβάσεις στα αγγλικά.

Kurt Vonnegut

«Οι Σειρήνες του Τιτάνα»

Μέδουσα

Ο Βόνεγκατ έχει γράψει πολλά σπουδαία βιβλία, αλλά αυτό είναι το πιο αστείο. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία απόπειρας περιγραφής της πλοκής, είναι μια διαστημική περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Μάλαχαϊ Κόνσταντ, τον πλουσιότερο άνθρωπο στην Αμερική του 22ου αιώνα και τον πιο τυχερό άνθρωπο του κόσμου. Παρανοϊκά αλλόκοτο, δηλαδή. Στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μια σπάνια έκδοση της Μέδουσας (προτίμησε όμως το αυθεντικό κείμενο).

Gary Shteyngart

«Absurdistan»

Η ξεκαρδιστική ιστορία ενός αμερικανοτραφούς και τρυφηλού γιου Ρώσου ολιγάρχη που εγκλωβίζεται σε πρώην σοβιετική μπανανία κατά τη διάρκεια πραξικοπήματος. Μια τοιχογραφία της παράνοιας που επικρατούσε τα πρώτα μετα-κομμουνιστικά χρόνια, πολύ πιο αστεία από ό,τι φαντάζεσαι. Μόνο στα αγγλικά.

Jerome K. Jerome

«Three Men In A Boat»

Είναι ένα βιβλίο γραμμένο το 1889, πράγμα που σε προδιαθέτει κάπως, αλλά αν δεν το ήξερες (και παράβλεπες κάποιες τεχνολογικές/ κοινωνιολογικές αναφορές), εύκολα θα πίστευες ότι γράφτηκε το 1989. Ένας εργένης αποφασίζει να ακολουθήσει τους δυο φίλους του σε μια βαρκάδα στον Τάμεση μαζί με το σκύλο του. Αυτό έμελλε να είναι η αρχή ενός κανονικού ταξιδιωτικού οδηγού, αλλά τα αστεία επεισόδια του ταξιδιού είναι τόσο πολλά και ξεκαρδιστικά που το κάνουν ένα από τα πιο αστεία βιβλία που γράφτηκαν ποτέ (υπάρχει και σε έκδοση του 1980 από το Τεκμήριο).

Νικ Χόρνμπι

«High Fidelity»

Πατάκης

Ένας ιδιοκτήτης δισκοπωλείου που έχει συνηθίσει να κατηγοριοποιεί τα πάντα σε λίστες Top-5 χωρίζει και αποφασίζει να βρει όλες τις πρώην του (το Top-5 τουλάχιστον) και να καταλάβει τι έχει κάνει στραβά στη ζωή του. Δεν είναι ξεκαρδιστικό, έχει ένα πιο υπόγειο, ευαίσθητο, «το 'χω πάθει κι εγώ αυτό» χιούμορ.

Roddy Doyle

«The Barrytown Trilogy»

Τα τρία διασημότερα μυθιστορήματα του Ιρλανδού συγγραφέα σε έναν τόμο. Το The Commitments λέει την ιστορία τριών φίλων που φτιάνουν ένα συγκρότημα στο Δουβλίνο, το The Van λέει την ιστορία δυο φίλων που αποκτούν μια fish and chips καντίνα και το The Snapper την ιστορία μιας ανύπαντρης εγκύου. Τα δύο πρώτα είναι ξεκαρδιστικά.

Τιμ Μπάρτον

«Ο μελαγχολικός θάνατος του Στρειδάκη»

Οξύ

Ποιηματάκια «μαύρου» χιούμορ για παιδιά που έχουν διάφορα αλλόκοτα προβλήματα, εικονογραφημένα με σκίτσα του ίδιου του Μπάρτον. Είναι όσο «μαύρο» και αστείο θα περίμενες.

Douglas Adams

«The Hitchhiker's Guide To The Galaxy»

Ο Άρθουρ Ντεντ είναι ο τελευταίος άνθρωπος που σώζεται απ' την καταστροφή της Γης (από τους Βόγκονς, που θέλουν να φτιάξουν μια διαστημική υπερ-λεωφόρο) και ταξιδεύει στο σύμπαν με τον πρόεδρο του σύμπαντος Ζάφοντ Μπίμπλμπροξ, τη γήινη Τρίλιαν, το φίλο του Φορντ Πρίφεκτ και το καταθλιπτικό ρομπότ Μάρβιν. Οι περιπέτειές του είναι πνιγμένες στο σουρεαλισμό και το ξερό βρετανικό χιούμορ.

Γούντι Άλεν

«Όλα τα Γραπτά του»

Bell

Το ότι ο Γούντι Άλεν έχει χιούμορ το ξέρεις από τις ταινίες του, αλλά το να γράφεις σενάρια είναι ένα πράγμα, το να γράφεις πρόζα κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Άλεν το καταφέρνει θαυμάσια, όπως βλέπεις στα ξεκαρδιστικά του κείμενα που εμφανίζονται πότε-πότε στο New Yorker και αλλού. Μια ωραιότατη συλλογή κυκλοφορεί και στα ελληνικά, χάνοντας ανέλπιστα λίγα στη μετάφραση.

Steve Martin

«Pure Drivel»

Ο Στιβ Μάρτιν είναι ίσως ο πιο πετυχημένος stand-up comedian στην ιστορία -κάποτε γέμιζε γήπεδα των 80.000 θέσεων, χωρίς υπερβολή- και ένας διάσημος κωμικός ηθοποιός, αλλά όπως ο Γούντι Άλεν μπορεί να μεταφέρει το πνεύμα του στο γραπτό λόγο χωρίς απώλειες. Έχει γράψει δυο γλυκά μυθιστορήματα και μια φανταστική αυτοβιογραφία, αλλά αυτό εδώ, ένα βιβλιαράκι με μικρές ιστορίες και κωμικά κείμενά του, είναι το πιο ξεκαρδιστικό.

«Pythons By The Pythons»

Η αυτοβιογραφία των Monty Pythons δεν θα μπορούσε να μην είναι ξεκαρδιστική. Με πολλές φωτογραφίες, απίθανο σπαρταριστό κείμενο και γιγάντιο μέγεθος, για να κάθεται στο coffee table και να δείχνει ωραίο και παραπλανητικά πομπώδες.

Μπιλ Μπράισον

«Μικρή Ιστορία Περί των Πάντων»

Πόλις

Ο Μπράισον συνήθως γράφει ξεκαρδιστικά ταξιδιωτικά βιβλία - πριν από λίγα χρόνια αποφάσισε να γράψει με το ίδιο ύφος ένα επιστημονικό βιβλίο που καλύπτει τις σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις, καθώς και τις ζωές των σημαντικότερων επιστημόνων που τις έκαναν. Το θέμα μπορεί να μοιάζει βαρύ και στριφνό, αλλά ο τρόπος που γράφει ο Μπράισον είναι ωραιότατος, απλός, κατανοητός και πολύ αστείος.

Friday, September 18, 2009

Η ζωή και το έργο του Μ. Καραγάτση

Είναι ένας από τους πολυγραφότερους νεοέλληνες συγγραφείς. Δοκίμασε τις δυνάμεις του σε όλα τα είδη του πεζού λόγου, γράφοντας διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, δοκίμια, κριτική.

Γράφοντας ο Μ. Καραγάτσης χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο. Η ανωνυμία εκφράζει και πλούσια μυθοπλαστική ικανότητα του συγγραφέα να δημιουργεί πολλές καταστάσεις και τυπικά πρόσωπα ηρώων που ταυτόχρονα συνδυάζουν τα γνωστά σε όλους χαρακτηριστικά με τα μυστηριώδη. Το αληθινό όνομα του συγγραφέα είναι Δημήτρης Ροδόπουλος. Το αινιγματικό αρχικό Μ. λέγεται πως προέρχεται από το όνομα Μίτια, έκφραση αγάπης του για τον Ντοστογιέφσκι και ιδίως για το έργο «Αδελφοί Καραμαζώφ» ως πρότυπο ψυχολογικό μυθιστορημα της εποχής, ενώ το Καραγάτσης οφείλεται στο καραγάτσι κάτω από το οποίο καθόταν μικρός και διάβαζε.

Ο Μ. Καραγάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας, όπου ο πατέρας του υπηρετεί ως διευθυντής τραπέζης. Το 1924 τελειώνει το Γυμνάσιο και πηγαίνει στην Γκρενόμπλ για να σπουδάσει Νομικά τα οποία, από το επόμενο χρόνο, θα τα συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία και τη μακρά συνεργασία του με τη Νέα Εστία ο Καραγάτσης ξεκινάει το 1929 όταν δημοσιεύεται το διήγημα «Η κυρία Νίτσα», το οποίο απέσπασε τον Α΄ έπαινο του Α΄ λογοτεχνικού διαγωνισμού της Νέας Εστίας.

Το γεγονός που διαβάζεται ο Καραγάτσης έως σήμερα οφείλεται στο ότι υπήρξε «γεννημένος πεζογράφος». Τον χαρακτηρίζει πλούσια δημιουργική φαντασία. Το κλίμα που κυριαρχεί στο έργο του είναι έντονος ρεαλισμός, νατουραλισμός. Δεν είναι τόσο ο ζωγράφος των ψυχολογικών καταστάσεων και των αποχρώσεων, της λεγόμενης ψυχολογίας της ψυχής, του συνόλου μοτίβων που οδηγούν σε εξελίξεις των πραγματικών περιστατικών, είναι ένας οξύτατος παρατηρητής της πραγματικότητας, χωρίς ψευδαισθήσεις. Όσον αφορά το ύφος του, δίνει έμφαση περισσότερο στη φυσικότητα και αμεσότητα της λογοτεχνικής έκφρασης, παρά στην εξαντλητική επεξεργασία της. Έγραφε όλα σχεδόν τα κείμενά του με ελάχιστες διορθώσεις, και μ’ αυτο τον τρόπο εξέφραζε μια «σωκρατική» στάση απέναντι στη ζωή.

Τα έργα του Καραγάτση είναι γνωστά ακόμα για το αυτοβιογραφικό στοιχείο τους. Οι μετακινήσεις των παιδικών χρόνων σε συνδυασμό με την ψυχασθένεια της πρωτότοκης αδελφής, που ανάγκασε τους γονείς να αφιερώνουν όλο το ενδιαφέρον τους σε εκείνη, αλλά και την αυταρχική συμπεριφορά του πατέρα του, έγιναν αφορμή να προσγράγει κάποιο αίσθημα αποξένωσης, αχρηστίας και μοναξιάς, που διακατέχει τους περισσότερους πρωταγωνιστές των βιβλίων του. Σύχνα οι ήρωές του είναι αλλοδαποί που έρχονται στην Ελλάδα, εγκλιματίζονται, πετυχαίνουν, αλλά καταλήγουν στην αποτυχία και την καταστροφή, επειδή ζουν στην Ελλάδα χωρίς να ενσωματώνονται πραγματικά στη χώρα, δε βρίσκουν δυνάμεις να καταλάβουν τη νοοτροπία των Ελλήνων.Η καταστροφή τους είναι μια ακραία μορφή εξοβελισμού, γιατί η πραγματική Ελλάδα ήταν άλλη από εκείνη που πίστεψαν ότι κατέκτησαν.

karagatsis_2.jpgΤα μυθιστορήματα του Καραγάτση στηρίζονται στη σύγκρουση έρωτα και θανάτου, που ανήκει στα πιο σημαντικά αρχέτυπα του ελληνικού πολιτισμού. Ο έρωτας γίνεται μια κινητήρια δύναμη της ζωής, που όμως συνέχεια σπρώχνει τον άνθρωπω στα χείλη του γκρεμού, όταν το άτομο είτε καταστρέφει του άλλους, είτε καταστρέφεται απ’ αυτούς, είται αυτοκαταστρέφεται. Ετούτος ο γκρεμός ανοίγει στις συγκρούσεις των ανθρώπινων χαρακτήρων, των αξιών που έχει ξεχωριστό άτομο και ο κόσμος γύρω του, και των κόσμων τελικα. Ιδιαίτερα αυτή η σύγκρουση δίνει στον έρωτα του Καραγάτση το νόημα του τραγικού ηδονισμού. Όλα προς το θάνατο κατευθύνονται και σε αυτόν αποβλέπουν. Η άφιξη του θανάτου είναι αναπόφευκτη αλλά παράλληλα και ακυρωτική της ίδιας του της υπόστασης: «Οι μοναδικές ομορφιές είναι πρόνομιο του θανάτου» θα πεί ο Κωστής Ρούσσης στον Κίτρινο φάκελο. Η φράση αυτή κοσμεί το μνημείο στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στο οποίο αναπαύεται ο συγγραφέας, πεθαμένος το 1960, σε ηλικία 52 χρόνων. Η τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει, η τελευταία φράση της ζωής του ήταν «Ας γελάσω!».

Ο ίδιος γράφει αποχαιρετώντας στο σχεδίασμα αυτοβιογραφίας του: «Έγραψα πολλά και διάφορα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, έργα υψηλού ηθικοπλαστικού περιεχομένου, πολύ κατάλληλα για παρθεναγωγεία και βιβλιοθήκες οικογενειών με αυστηρά αστικά ήθη. Οι ήρωές μου – Λιάπκιν, Μαρίνα Ρείζη και ιδίως ο Γιούγκερμαν – είναι άνθρωποι αγνοί, αθώοι, ιδεολόγοι και στέκουν ψηλότερα από τις αθλιότητες του χαμερπούς υλισμού. Απορώ πως το εκπαιδευτικό συμβούλιο δεν εισήγαγε ακόμα τα βιβλία μου για αναγνωστικά στα σχολεία του κράτους, εξίσταμαι πώς η Ακαδημία δεν μου έδωσε ακόμα το βραβείο της Αρετής, πώς δεν με κάλεσε ακόμα να παρακαθίσω στους ενάρετους κόλπους κόντα στον κ. Μελά. Δεν επείραξα ποτέ μου συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Αυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ιδίοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στον διάολο. Και θα φύγει από το νεκροταφείο ο κόσμος και ο κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Είμαι βέβαιος πως ο θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. Αμήν».

Τα έργα του Μ. Καραγάτση:

  • Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν 1933
  • Το συναξάρι των αμαρτωλών 1935
  • Η Χίμαιρα 1935
  • Ο Γιούγκερμαν 1940
  • Τα στερνά του Γιούγκερμαν 1941
  • Το χαμένο νησί 1942
  • Το μπουρίνι 1943
  • Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου 1944
  • Πυρετός 1945
  • Ο μεγάλος ύπνος 1946
  • Ο Βασίλης Λάσκος 1948
  • Τα στερνά του Μίχαλου 1949
  • Η μεγάλη χίμαιρα 1953
  • Αμρι α μούγκου 1954
  • Ο κίτρινος φάκελος 1956
  • Το μυθιστόρημα των τεσσάρων 1958 (σε συνεργασία με τους Ηλία Βενέζη, Άγγελο Τερζάκη και Στράτη Μυριβήλη)
  • Ο Σέργιος και ο Βάκχος 1959
  • ανολοκλήρωτο Το 10 κ.λπ.

Δυστυχώς, τα έργα του Μ.Καραγάτση δεν έχουν βρει ακόμα το δρόμο σε ουκρανό αναγνώστη. Για να καλυφθεί αυτό το κενό το Κέντρο Ελληνικών Μελετών & Πολιτισμού του Εθνικού Πανεπιστημίου Κιέβου «Taras Shevchenko» ανακοίνωσε το 2006 τον διαγωνισμό για την καλύτερη μετάφραση του προταθέντος από το Κέντρο διηγήματος του Μ.Καραγάτση. Συμμετείχαν πάνω από τους είκοσι ελληνομαθείς φοιτητές από τα Πανεπιστήμια Κιέβου, Λβιβ και Μαριούπολη, καθώς και οι σπουδαστές του Παραρτήματος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στην Οδησσό. Το πρώτο βραβείο απέσπασε ο Γιούριϊ Σεμένοβ από την Οδησσό. Η μετάφρασή του θα δημοσιευθεί στη 2η, συμπληρωμένη έκδοση της «Ανθολογίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε ουκρανικές μεταφράσεις».

Σβιτλάνα Περεπλιότσικοβα, Αντρίϊ Σαβένκο
Κέντρο Ελληνικών Μελετών & Πολιτισμού «
Andriy Biletskyy»
του Εθνικού Πανεπιστημίου Κιέβου «
Taras Shevchenko»

ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ


Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίζεται με "Το Δωμάτιο" ("The Room"), το 1957, το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Από κει και πέρα ο Χάρολντ Πίντερ ταυτίστηκε με τα κλειστοφοβικά τοπία και τους απρόβλεπτους διαλόγους, δημιουργώντας σχολή στη νεότερη παγκόσμια δραματουργία με το επώνυμό του: το «πιντερικός» («Pinteresque»), που σημαίνει την απειλή σαν σκιά που κρύβεται πίσω από το κείμενο.

Στα κλασικά έργα του Βρετανού συγγραφέα συμπεριλαμβάνονται το «Πάρτι Γενεθλίων» ("The Birthday Party" - 1958), «Ο Επιστάτης» ("The Caretaker"), «Η Επιστροφή» (The Homecoming - 1964) και «Η Προδοσία» ("The Betrayal"- 1979).

Ο "Επιστάτης", ένα έργο για δύο νευρωτικά αδέλφια, η εύθραυστη σχέση των οποίων ταράζεται από έναν αλήτη που εισβάλλει στη ζωή τους, τον καθιερώνει ως ανανεωτικό συγγραφέα. Στα έργα του Πίντερ συμπεριλαμβάνονται ακόμη «Ο Εραστής" ("The Lover"- 1962) και "Οι Παλιοί Καιροί" ("The Old Times"- 1971).

Πολλά από τα έργα του έχουν διασκευαστεί για τη μεγάλη οθόνη ενώ έχει γράψει και ο ίδιος σενάρια για τον κινηματογράφο ("Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού"- 1981)και την τηλεόραση. Προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ δύο φορές. Το1981 για το σενάριο της ταινίας «Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού» και το 1983 για το έργο «Η προδοσία». Έγραψε επίσης πολλά μικρά έργα για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Το θεατρικό έργο του χαρακτηρίζεται από χιούμορ και κυνισμό. Περιγράφει ανθρώπους που προσπαθούν να επικοινωνήσουν, την ώρα που μια "απειλή" εισβάλλει στη ζωή τους. Ξεχωρίζει για τη μοναδική χρήση των διαλόγων μέσω των οποίων διαπραγματεύεται την αποξένωση μεταξύ των ηρώων και εξερευνά τα νοηματικά επίπεδα που προκύπτουν από τις παύσεις και τη σιωπή. Ο Πίντερ εγκαινίασε μια νέα δραματουργία και έθισε το κοινό σε μια νέα αντίληψη της σκηνικής μίμησης. Αντλεί τα θέματά του από την τρέχουσα πραγματικότητα (δεν υπάρχει ούτε ένα πιντερικό έργο «ιστορικό»), και βλέπει τον κόσμο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό τού παρά τον λόγον παρατηρητή

Αυτό το λιτό ύφος, το γεμάτο σιωπές, καθιέρωσε το επίθετο "πιντερικός", ενώ η Σουηδική Ακαδημία στο σκεπτικό της για τη βράβευση του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον χαρακτηρίζει ως τον πιο προβεβλημένο εκπρόσωπο της αγγλικής δραματουργίας του δευτέρου μισού του 20ού αιώνα.

Το 1995 τιμάται από τη Βρετανία με το Βραβείο Olivier για τη συνεισφορά του στο θέατρο, ενώ έχει κερδίσει δεκάδες διακρίσεις και επαίνους για την προσφορά του στην Τέχνη του, μεταξύ των οποίων και την αναγόρευση του ως επίτιμου διδάκτορα του Τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Τα έργα του μεταφράζονται και παρουσιάζονται σε δεκάδες γλώσσες και μια σειρά από επιτυχίες, από το Γουέστ Εντ έως το Μπρόντγουεϊ, τον καθιερώνουν ως το μεγαλύτερο εν ζωή θεατρικό συγγραφέα της χώρας του.


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΙΝΤΕΡ


Εκτός από μεγάλος θεατρικός συγγραφέας ο Χάρολντ Πίντερ θεωρείται και πολύ σημαντικός ποιητής. Πρωτοδημοσίευσε ποίημά του στο περιοδικό «Poetry London» το 1950. Έκτοτε ο ποιητικός του λόγος βάδιζε παράλληλα με το θεατρικό του έργο. Μια συλλογή τα «Ποιήματα 1948-2004» κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Kέδρος». Το μοναδικό του μυθιστόρημα «Oι Nάνοι» κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση Παύλου Mάτεσι (εκδόσεις «Kαστανιώτη»).

Κ. Π. Καβάφης - Η Ζωή και το Εργο του

Κ. Π. Καβάφης - Η Ζωή και το Εργο του

Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1863 (29 Απριλίου) και πέθανε στην ίδια πόλη το 1933 την ημέρα των γενεθλίων του. Ηταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Ι. Καβάφη (Κωνσταντινούπολη, 1814 - Αλεξάνδρεια, 1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού, από φαναριώτικο γένος που οι ρίζες του φαίνεται πως είναι βυζαντινές και της Χαρίκλειας Φωτιάδη (Νιχώρι Κωνσταντινουπόλεως, 1834 - Αλεξάνδρεια, 1899) από παλαιότατη οικογένεια της Πόλης. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη πνευματική φυσιογνωμία της Αλεξάνδρειας.

Ο μικρός Καβάφης ζει τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού των Καβάφηδων στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, στεγάζονταν τα γραφεία του ακμαιότατου εμπορικού οίκου «Καβάφης & Σία» (κύριος συνέταιρος ο Γεώργιος Καβάφης, θείος του ποιητή, εγκατεστημένος στο Λονδίνο), ενώ η οικογένεια του Πέτρου Καβάφη διαβίωνε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο και στο δεύτερο πάτωμα, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό, Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο θυρωρό!

To 1870 με το θάνατο του πατέρα Καβάφη αρχίζει, ουσιαστικά, η σταθερή πορεία της οικογένειας προς την οικονομική κρίση και παρακμή. Το 1872 η Χαρίκλεια Καβάφη μετακομίζει με τα παιδιά της στην Αγγλία όπου και θα παραμείνουν τα επόμενα έξι χρόνια (κυρίως στο Λίβερπουλ αλλά και στο Λονδίνο). Ο μικρός Καβάφης σπουδάζει σε αγγλικό σχολείο όπου και διδάσκεται για μητρική του γλώσσα την αγγλική αλλά παράλληλα μαθαίνει και ελληνικά και γαλλικά. Μετά από λίγα χρόνια παραμονής στην Αγγλία αναγκάζονται να επιστρέψουν στην Αλεξάνδρεια καθώς τα οικονομικά της οικογένειας πηγαίνουν άσχημα και η οικογενειακή επιχείρηση διαλύεται. Ο Καβάφης συνεχίζει τις σπουδές του στο Εμποροπρακτικό Λύκειο «Ερμής» ενώ παράλληλα υπάρχουν σαφή στοιχεία ότι κατά το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην επιστροφή από την Αγγλία (1878) και στο ξεκίνημα της φοίτησης στον «Ερμή» (1881), ο Καβάφης είχε αρχίσει να μελετά και να εργάζεται πνευματικά από μόνος του, χρησιμοποιώντας βιβλία από τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Σ' αυτήν την τριετία ανάγεται και η φιλόδοξη απόπειρά του να συντάξει ένα ιστορικό λεξικό, προσπάθεια που δεν ολοκληρώθηκε αφού τα λήμματα του έργου σταμάτησαν «στη μοιραία λέξη Αλέξανδρος».

Το 1882, στη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης κατά των Αγγλων, πηγαίνει με την οικογένειά του για τρία χρόνια (ως τον Οκτώβριο του 1885) στην Κωνσταντινούπολη, στο σπίτι του φαναριώτη παππού του, Γεωργάκη Φωτιάδη. Η τριετής παραμονή του Καβάφη στην Πόλη αποδεικνύεται ιδιαιτέρως σημαντική και κρίσιμη για διαφορετικούς λόγους. Σύμφωνα με τις βιογραφικές σημειώσεις της Ρίκας Σεγκοπούλου, ο ομοσεξουαλισμός του άρχισε να εκδηλώνεται στα 1883. Παράλληλα, γνωρίζουμε, ότι ο ποιητής άρχισε να εκφράζει ζωηρό ενδιαφέρον για να ακολουθήσει πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα. Φυσικά, το πιο αξιοσημείωτο αυτής της περιόδου, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του στην Πόλη συμπίπτει με τις πρώτες μαρτυρημένες συστηματικές του προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Τεκμήριο της πρώιμης αυτής προσπάθειας του Καβάφη, αποτελεί μια ομάδα αδημοσίευτων από τον ίδιο ποιημάτων, τα οποία εκδόθηκαν μαζί με άλλα ανέκδοτα ποιήματα το 1968 από το Γ.Π. Σαββίδη. Τον καιρό εκείνο συμπληρώνει και τις μελέτες του πάνω στην αρχαία και μεσαιωνική ελληνική φιλολογία που τις είχε αρχίσει την εποχή ακόμα που βρισκόταν στην Αγγλία.

Τον Οκτώβριο του 1885, ο Καβάφης γυρίζει στην Αλεξάνδρεια μαζί με τη μητέρα του και τους αδελφούς του, Αλέξανδρο και Παύλο. Με την επιστροφή του, ο Καβάφης εγκαταλείπει την αγγλική υπηκοότητα (που είχε αποκτήσει ο πατέρας του στα 1850) και παίρνει την ελληνική.
Τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή στην Αλεξάνδρεια είναι μια περίοδος προσαρμογής. Ο Καβάφης αρχίζει να εργάζεται, όχι ακόμη συστηματικά, αλλάζοντας διάφορα επαγγέλματα όπως του δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Τηλέγραφος» (1886), του μεσίτη στο Χρηματιστήριο Βάμβακος (1888) και του άμισθου γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων (1889-1892) όπου και θα προσληφθεί ως έκτακτος έμμισθος υπάλληλος το 1892 και θα εργαστεί μόνιμα εκεί επί τριάντα χρόνια, μέχρι το 1922, φτάνοντας στο βαθμό του υποτμηματάρχη.
Η κυριότερη χρονολογική τομή ως προς την εξέλιξη του έργου του ποιητή, κατά την εποχή αυτή, τοποθετείται στα 1891. Είναι η χρονιά κατά την οποία ο Καβάφης εκδίδει σε μονόφυλλο το πρώτο πραγματικά αξιόλογο ποίημά του (το Κτίσται) και δημοσιεύει μερικά από τα πιο αξιόλογα πεζά του κείμενα, όπως τα δύο περί των «Ελγινείων» που παρουσιάζουν δημόσια την πολιτική πλευρά του ποιητή, «Ολίγαι λέξεις περί στιχουργίας» και άλλα.

Τα οικονομικά του βελτιώνονται σημαντικά και τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει στο Κάιρο (1893), στο Παρίσι και στο Λονδίνο με τον αδελφό του Τζων (1897). Το 1899 πεθαίνει η μητέρα του σε ηλικία 65 ετών, γεγονός που συγκλονίζει τον ποιητή. Το 1901 και το 1903 ταξιδεύει στην Ελλάδα και γνωρίζεται στην Αθήνα με Ελληνες πεζογράφους (Πολέμης, Ξενόπουλος, Πορφύρας). Στις 30 Νοεμβρίου του 1903, δημοσιεύεται στα Παναθήναια το ιστορικό άρθρο του Ξενόπουλου για τον Καβάφη με τίτλο «Ένας Ποιητής». Την ίδια χρονιά γράφει και το σημαντικότερο πεζό κείμενό του, τον «φιλοσοφικό έλεγχο» των ποιημάτων του που είναι γνωστό με τον τίτλο «Ποιητική». Τα επόμενα χρόνια κυλούν ανάμεσα σε ποιητικούς, φιλοσοφικούς στοχασμούς, γνωριμίες με εξέχουσες προσωπικότητες στην Αλεξάνδρεια (Ιων Δραγούμης, Ε.Μ. Φόρστερ), ανανεώσεις συμβολαίων εργασίας στις Αρδεύσεις και τους διαδοχικούς θανάτους των αδερφών του. Σημαντικό βιογραφικό στοιχείο αποτελεί και η εγκατάσταση του ποιητή στο περίφημο σπίτι-εργαστήρι της οδού Λέψιους στα 1907, όπου και θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του δημιουργώντας το σημαντικότερο τμήμα, ποσοτικά και ποιοτικά του έργου του.

Το 1922 δηλώνει την πρόθεσή του να μη συνεχίσει την εργασία του στις Αρδεύσεις απ' όπου και παραιτείται με το βαθμό του υποτμηματάρχη («επιτέλους ελευθερώθηκα απ' αυτό το μισητό πράγμα») και χωρίς καμιά περίσπαση αφοσιώνεται στη συμπλήρωση του ποιητικού του έργου. Το 1926 η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου απονέμει στον Καβάφη το παράσημο του Φοίνικος, διάκριση την οποία ο ποιητής αποδέχεται υποστηρίζοντας ότι «Το παράσημο μου το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία, την οποία σέβομαι και αγαπώ. Η επιστροφή του παρασήμου θα είναι προσβολή εκ μέρους μου προς την Ελληνικήν Πολιτείαν γι' αυτό και το κρατώ». Το 1927 γνωρίζεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίκο Καζαντζάκη. Από το 1930 αρχίζει να υποφέρει από το λάρυγγά του και τον Ιούλιο του 1932 οι γιατροί διαγιγνώσκουν καρκίνο του λάρυγγα. Πηγαίνει στην Αθήνα όπου εισάγεται σε νοσοκομείο και του γίνεται τραχειοτομία. Μετά από τετράμηνη παραμονή στην Αθήνα, επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια όπου και το επόμενο έτος, 1933, στις 29 Απριλίου, μέρα των γενεθλίων του, πεθαίνει.


Το «πάθος» του Κ.Π. Καβάφη

Ο Καβάφης είχε ένα μεγάλο «πάθος», μια παρεκτροπή από τα συνήθη που οι περισσότεροι μελετητές του έργου και της ζωής του θεωρούν ότι πρόκειται για την ομοφυλοφιλική ερωτική ζωή του ποιητή.

Χαρακτηριστικές του ψυχοπνευματικού βασανισμού του είναι οι βραχυγραφημένες σημειώσεις που κρατά:
«Πρέπει αλύγιστα να επιβάλω στον εαυτό μου ένα τέρμα εώς την 1η Απριλίου, διαφορετικά δεν θα μπορέσω να ταξιδέψω. Θ' αρρωστήσω και πώς θα περάσω τη θάλασσα, και πώς, αρρωστημένος θ' απολαύσω το ταξίδι μου;
16 Μαρτίου: Μεσάνυχτα. Υπέκυψα εκ νέου. Απελπισία, απελπισία, απελπισία. Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει. Παρεκτός αν σταματήσω ως τις 15 Απριλίου. Ο θεός βοηθός.»

και κάπου αλλού:
«Υφίσταμαι μαρτύριο. Σηκώθηκα και γράφω τώρα. Τί θα κάμω και τι θα γίνει; Τί να κάνω; ...Βοήθεια. Είμαι χαμένος.»

Απ' αυτές τις σημειώσεις ενός απελπισμένου ανθρώπου που ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια καθώς και από τα ερωτικά ποιήματά του, πολλοί μελετητές έβγαλαν αβίαστα το συμπέρασμα περί της ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς του ποιητή. Και όμως ...

Ο Ατανάζιο Κατράρο, πρώτος μεταφραστής στα ιταλικά των ποιημάτων του Καβάφη και προσωπικός του φίλος, γράφει:
«Την ομοφυλοφιλία του Καβάφη τη βαραίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό, που χρειάζεται βαθιά συνετή και αντικειμενική μελέτη και δεν αποκλείεται η απόφαση να είναι απαλλακτική. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να προσκομίσει μια απόδειξη για το αμάρτημα που αποδίδεται στον ποιητή και ποτέ δεν βρέθηκε ανακατεμένος σ' ένα σκάνδαλο.»

Διπλής σημασίας η παραπάνω δήλωση. Πρόκειται για δήλωση προσωπικού φίλου του ποιητή που εννοείται ότι γνωρίζει καλά τον άνθρωπο και επιπλέον αναφέρεται η έλλειψη αποδείξεων και σκανδάλων στα οποία να είχε ανακατευτεί ο ποιητής.
Σε ανάλογες βάσεις (που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν) στηρίχτηκαν, ο Στρατής Τσίρκας και ο Ι.Μ. Χατζηφώτης για να εκφράσουν την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη ότι το «πάθος» του Καβάφη δεν ήταν η ομοφυλοφιλία του αλλά ο αυνανισμός και ο αλκοολισμός. Ηταν πολύ ντροπαλός (όπως εξάλλου ομολογείται απ' όλους) ο ποιητής για να προχωρήσει σε κάτι περισσότερο από το «μοναχικό» πάθος του, υποστηρίζει ο Ι.Μ. Χατζηφώτης. Ετσι τα ερωτικά ποιήματα του Καβάφη κινούνται - σύμφωνα με τη γνώμη των δύο λογοτεχνών - στα όρια της φαντασίας και του απραγματοποίητου. Είχε τις προθέσεις ο Καβάφης αλλά δεν τις έκανε πράξη...

Για περισσότερες, όμως, πληροφορίες πάνω στο ενδιαφέρον αυτό θέμα της ζωής του Καβάφη, θα σας προτείνω το βιβλίο «Καβαφικά» του Ι.Μ. Χατζηφώτη (πήγαινε στις εκδόσεις).


Το Εργο του Κ.Π. Καβάφη

Ο Κάβαφης, όσο ζούσε, δεν εξέδωσε ποτέ ολόκληρο το ποιητικό του έργο, το οποίο, άλλωστε, συμπλήρωνε ως την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ούτε, φυσικά, πραγματοποίησε ποτέ μια κανονικά εμπορική έκδοση. Ακολούθησε ένα δικό του, ιδιόρρυθμο σύστημα έκδοσης και κυκλοφορίας του έργου, το οποίο και προκάλεσε πολλές συζητήσεις στο χώρο των καβαφικών μελετών. Σύμφωνα με τη διδακτορική διατριβή του Γ.Π. Σαββίδη, υπήρξαν τρία διαφορετικά στάδια εκδοτικής τακτικής, σε «μονόφυλλα», «τεύχη» και «συλλογές», τα οποία αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές φάσεις στην ιστορία της καβαφικής ποίησης. Η μέθοδος των «μονόφυλλων» χρησιμοποιείται από το 1891 ως και το 1904, οπότε ο ποιητής τυπώνει το πρώτο «τεύχος» με 21 ποιήματα. Η πρώτη χρονολογική «συλλογή » του κυκλοφόρησε, ιδιωτικά πάντα κατά την πάγια τακτική του, το 1912 και η πρώτη θεματική «συλλογή» του το 1917. Για πρώτη φορά συγκεντρωμένο ολόκληρο το σώμα της αναγνωρισμένης καβαφικής ποίησης, κυκλοφόρησε το 1935 με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, ενώ σήμερα κυκλοφορούν έγκυρες εκδόσεις των «αναγνωρισμένων», των «ανέκδοτων», των «αποκηρυγμένων» ποιημάτων (φροντισμένες από το Γ.Π. Σαββίδη) και των «ατελών» ποιημάτων του (από τη Ρενάτα Λαβανίνι).
Ολα τα ποιήματά του ο Καβάφης τα έγραψε στην ελληνική, με την εξαίρεση ελαχίστων από τα μέχρι το 1968 ανεκδότων ποιημάτων του.

Συνολικά τα ποιήματα που έγραψε ο Καβάφης είναι 154. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογιστούν άλλα 75 που παρέμειναν ανέκδοτα εώς το 1968 και τα οποία βρέθηκαν στο Αρχείο του ή σε χέρια φίλων του καθώς και 27 ποιήματα που δημοσίευσε μεν ο ίδιος μεταξύ 1886 και 1898 αλλά που αργότερα τα αποκήρυξε. Ο Καβάφης έγραψε και κάποια πεζά, δοκίμια, μελέτες, μεταξύ των οποίων: «Τα Ελγίνεια Μάρμαρα», «Οι Βυζαντινοί ποιηταί», «Το Κυπριακόν ζήτημα», «Το Τέλος του Οδυσσέως», «Μία σελίς της Τρωϊκής Ιστορίας» κ.α.

Σύμφωνα με διευκρινίσεις και υποδείξεις του ποιητή, τα ποιήματά του κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά. Αν και στην αρχή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη συνάντησε την εχθρότητα και την επιφύλαξη του πνευματικού κόσμου, με τον καιρό επιβλήθηκε στη συνείδηση όλων σαν ένας ιδιόμορφος αλλά μεστός και γεμάτος με ουσιαστικό περιεχόμενο ποιητής που δεν ενδιαφερόταν για την εξωτερική εμφάνιση του στίχου του αλλά μονάχα για τον εσωτερικό στοχασμό, τη φιλοσοφική σκέψη και το στοχαστικό δίδαγμα.

Μετά θάνατον, ο Καβάφης έγινε αντικείμενο μακρόχρονης μελέτης από ποιητές και μελετητές του έργου του σε όλο τον κόσμο. Τα ποιήματά του εκδόθηκαν και εκδίδονται σε συλλογές, ενώ πρόκειται και για τον πιο πολυμεταφρασμένο Νεοέλληνα λογοτέχνη. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδέζικα, αραβικά, γιαπωνέζικα, αρμένικα, ινδικά, σλαβικές γλώσσες και σε πάρα πολλές άλλες γλώσσες.

Στην οδό Λέψιους στην Αλεξάνδρεια, το διαμέρισμα του Καβάφη έχει μετατραπεί σε μουσείο με εκδόσεις, χειρόγραφα, μεταφράσεις, δημοσιεύματα και έργα τέχνης εμπνευσμένα από το έργο του, πλούσιο φωτογραφικό, φιλολογικό και άλλο υλικό.