Tuesday, February 22, 2011

"Συνταγές του Αιγαίου" Μπαρμπαρίγου Αργυρώ


Στο λιμανάκι της Νάουσας, σ' αυτό τον κολπίσκο που φιλοξενεί τις ψαρόβαρκες και τα καΐκια της Πάρου, η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου ("Παπαδάκη") με τον Μανώλη Μανωλάκη, τον άντρα της, έχουν στήσει έναν παράδεισο γεύσεων, ένα εστιατόριο για το οποίο μπορεί να παινεύεται το νησί τους.
Σε μια κουζίνα μικρή όσο μια αιγαιοπελαγίτικη κάμαρη πραγματοποιείται αυτό που θα ζήλευαν τα καλύτερα εστιατόρια της Ευρώπης. Τολμηρές γαστρονομικές καινοτομίες συναγωνίζονται την απλότητα παραδοσιακών κυκλαδίτικων συνταγών, και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον μοναδικό σε όλο το Αιγαίο

"Το φιλί του δράκου" Δημουλίδου Χρύσα

Στις 13 Μαρτίου 1964 μια ετοιμόγεννη δεκαεξάχρονη κοπέλα φτάνει μόνη στο Νοσοκομείο Σερρών με αιμορραγία. Ξεψυχά, αφού πρώτα γεννά ένα κοριτσάκι. Τρεις μέρες μετά, το βρέφος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Οι έρευνες της Χωροφυλακής παραμένουν άκαρπες και ο φάκελος της υπόθεσης μπαίνει στο Αρχείο.
Το Σεπτέμβριο του 1989 ένας περίεργος στραγγαλισμός μιας νεαρής καθηγήτριας συγκλονίζει τη Θεσσαλονίκη. Δύο μήνες αργότερα μια νεαρή μάνα βρίσκεται στραγγαλισμένη με τον ίδιο τρόπο. Ο αστυνόμος ΑΔ Στεργίου της Διεύθυνσης Ασφαλείας Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι τα δύο θύματα έχουν γεννηθεί στις 13 Μαρτίου του Δ64 στο Νοσοκομείο Σερρών. Οι εξελίξεις που ακολουθούν είναι αιφνιδιαστικές και απρόσμενες. Ο Στεργίου αντιλαμβάνεται ότι μόλις έχει μπει σ’ ένα σκοτεινό λαβύρινθο μιας περίεργης υπόθεσης που ο μίτος της ξεκινά είκοσι πέντε χρόνια πριν στις Σέρρες. Ποιος έκλεψε εκείνο το μωρό; Γιατί; Ποιος σκοτώνει τα κορίτσια που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με αυτό; Τι παιχνίδι παίχτηκε και ποια συμφωνία με το θάνατο, που ξύπνησε ένα δολοφόνο είκοσι πέντε χρόνια αργότερα;

Το Φιλί του Δράκου είναι το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα της Χρύσας Δημουλίδου. Γεμάτο συναίσθημα, μυστήριο, δράση, αγωνία, κρατά τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα ως την τελευταία του σελίδα.
«Κάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα πάρα μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ’ όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το θυμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια; Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους;»

Mazonakis new CD Only $10