Ιδέες για να γράψεις ένα βιβλίο

Πώς να γράψεις - Από τη Μανίνα Ζουμπουλάκη

Πολύ πρόσφατα εκδόθηκε το νέο βιβλίο της γνωστής δημοσιογράφου και σεναριογράφου Μανίνας Ζουμπουλάκη. Στο «Πώς να γράψεις» (Εκδόσεις Intro Books) θα βρουν χρήσιμες συμβουλές όσοι ενδιαφέρονται για ένα προσωπικό ταξίδι στον κόσμο της συγγραφής. Η άμεση, χιουμοριστική και χωρίς περιστροφές γλώσσα της δημοσιογράφου προσφέρει τα «κλειδιά» σε αυτούς που αναζητούν διεξόδους στη δημιουργικότητά τους. Στη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε κάποιες επιπλέον συμβουλές που προσέφερε η συγγραφέας στο περιοδικό “Athens Voice”, με το οποίο συνεργάζεται:

«Σε περίπτωση που θέλει κανείς να γράψει βιβλίο, τα εγχειρίδια θα τον βοηθήσουν αλλά δεν θα του γράψουν το βιβλίο. Η ιδέα είναι ότι αν θέλεις, θα γράψεις -και θα διαβάσεις- οτιδήποτε μπορεί να σου ανοίξει κάπως το δρόμο. (Αν δεν πολυ-θέλεις, ό,τι και να διαβάσεις πάει στράφι...).

1) Σκέψου τι θέλεις να πεις: μια ιστορία (τη δική σου παραλλαγμένη ή κάποιου άλλου); Ένα παραμύθι, μια παραβολή; Ό,τι κι αν είναι αποτελεί την Ιστορία σου. Πρώτα τη σκέφτεσαι καλά καλά. Για καιρό, όχι δύο μέρες κι όξω απ’ την πόρτα.

2) Όσο τη σκέφτεσαι, κρατάς σημειώσεις με μανία. Κυκλοφορείς με μπλοκάκια και γράφεις ιδέες που σου ’ρχονται, σχετικές ή άσχετες με την Ιστορία. Αν σε βολεύει, κάνεις μια περίληψη ή ένα σχεδιάγραμμα – την Ιστορία από αρχής μέχρι τέλους σε σκελετό.

3) Κλέβεις ολόκληρες συζητήσεις από ξένους – τις ακούς στο δρόμο, τις σημειώνεις κι αυτές. Για να σου έκαναν εντύπωση, δεν μπορεί, κάπου έχουν μια θέση.

4) Κρατάς το μυαλό σου συγκεντρωμένο στην Ιστορία. Πράγμα δύσκολο, γιατί στο μεταξύ η ζωή (και η δουλειά σου, η οικογένειά σου κ.λπ.) τρέχει. Ένα κομμάτι του τσερβέλου σου είναι κολλημένο πάντα στην Ιστορία. Μπορεί να μείνει έτσι και χρόνια, δεν σε χαλάει. Έχεις κι άλλα κομμάτια.

5) Αποζητάς τη συντροφιά ανθρώπων που κάτι έχουν να κάνουν με την Ιστορία σου: οι άλλοι είναι άχρηστοι σ’ αυτήν τη φάση, βαριέσαι, θα τους αναζητήσεις άλλη μέρα.

6) Αρχίζεις να γράφεις κείμενα σχετικά με την Ιστορία σου ή και άσχετα ντιπ για ντιπ, ίσα για να μπεις στο λούκι «γράφω». Η διαδικασία παίρνει μήνες, ίσως και χρόνια. Τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς όλα μαζί μέχρι να τα μάθεις απ’ έξω. Ό,τι σ’ ενοχλεί, το κόβεις. Κρατάς το 50%, που τελικά, για δες πλάκα, έχει απόλυτη σχέση με την Ιστορία σου.

7) Όταν γράφεις, σε «πάει» το κείμενο. Δώσε του χρόνο και θα σε πάει παντού, κυρίως εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις διά της λογικής. Αν δηλαδή έχεις κάνει ένα σχεδιάγραμμα, θα δεις ότι γράφοντας το ξεπερνάς συνέχεια. Το υποσυνείδητο σου δείχνει καινούργιους δρόμους. Ναι, το άτιμο...

8) Το γράψιμο είναι δουλειά, όχι πλάκα. Θέλει τις ώρες του, επομένως βρίσκεις γωνία που σε βολεύει στο σπίτι σου ή σε ξένο σπίτι, και στρώνεσαι εκεί όποτε έχεις λίγο χρόνο.

9) Γράφεις απευθυνόμενος σε κάποιον που θα ήθελες να πιάσεις απ’ το λαιμό με το κείμενό σου –τον λέω Ιδανικό Αναγνώστη, και είναι μεν δύσκολο να τον ξετρυπώσεις, είναι δε απαραίτητος, γιατί γράφεις για να διαβαστείς.

10) Τέλος, όταν μαζέψεις όσα κατάφερες να γράψεις... δανείζεσαι συμβουλή του Elmore Leonard: “If it looks too much like writing, do it again”. Αν μοιάζει με «γράψιμο», αν είναι οικοδόμημα λέξεων χωρίς ψυχή αλλά με ωραίες φράσεις, αν δεν σε συγκινεί όταν το διαβάζεις, αν δεν σε βγάζει από την πραγματικότητα να σε πάρει μαζί του... το ξαναγράφεις από την αρχή.