Κώστας Βάρναλης

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας το 1883 και από μικρός έδειξε την κλίση του στα γράμματα. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε στη μέση εκπαίδευση. Μια υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι τον έφερε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και ενώ είναι σχεδόν βέβαιη η ακαδημαϊκή καριέρα απολύεται από το δημόσιο κατά τη διάρκεια κάποιας από τις ηλίθιες δικτατορίες που ταλάνισαν αυτό το τόπο.

Από εκεί και πέρα αρχίζει να εργάζεται σαν δημοσιογράφος για να ζήσει. Βαθύς μελετητής όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων αλλά και της αρχαίας ελληνικής σκέψης και γλώσσας.Δυνατός φιλόλογος εκτός από σημαντικός ποιητής και στοχαστής. Τα ποιήματα του, τα κείμενα του, όπου κι αν δημοσιεύονται δημιουργούν αίσθηση. Το "Φως που καίει" - που εκδίδεται με τη μικρασιατική καταστροφή - φέρνει καινούργιο φως στην ελληνική ποίηση και είναι πιστεύω το αποκορύφωμα της ποιητικής του δημιουργίας μαζί με τους "σκλάβους πολιορκημένους". Ό λόγος του, η στάση ζωής του, επηρεάζουν τους νέους και είναι ο αγαπημένος "δάσκαλος" και ο "οδηγητής" για μια ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών. Η τέχνη του είναι στρατευμένη δεν θέλει να χαϊδέψει τα αυτιά, θέλει να ταράξει. Είναι στρατευμένη δίπλα στους ταπεινούς και τους κατατρεγμένους. Είναι στρατευμένη στην ελευθερία , στη δικαιοσύνη ,στην ειρήνη.

Ο φιλοσοφικός του στοχασμός είναι λεπτός και ο λυρισμός του και η αισθητική του καλοδουλεμένα αλλά όταν χρειάζεται είναι σαρκαστικός. Ο καταγγελτικός του λόγος είναι σφυρί, λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Διονυσιακός, χειμαρρώδης αλλά και μεγάλος τεχνίτης του στίχου. Αυτό με κάνει να προτιμώ τα πεζά του από τα ποιήματα του. Στα ποιήματα του μου φαίνεται ότι διακρίνω αυτόν τον τεχνίτη που προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια και δεν αφήνει τίποτε στη τύχη. Ενώ στα πεζά του με συγκλονίζει ο λόγος του ειδικά όταν "ξαναγράφει" την ιστορία. Το "ημερολόγιο της Πηνελόπης", "η αληθινή απολογία του Σωκράτη", "ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική", "οι δικτάτορες". Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικές και τις μεταφράσεις που έχει κάνει στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού.


Τα έργα του
Κηρήθρες (1905)
Ο Προσκυνητής (1919)
Το Φως που καίει (1922)
Ο λαός των μουνούχων (1923)
Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927)
Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
Αληθινοί άνθρωποι (1938)
Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
Πεζός λόγος (1957)
Σολωμικά (1957)
Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
Άνθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
Οι δικτάτορες (1965)
Ποιητικά (1956)
Ελεύθερος κόσμος (1965)
Άτταλος ο Τρίτος (θεατρικό) (1972)
Οργή λαού (1975)
Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ